47. BÖLÜM
47: YANIMDAKİ YANGIN Bir Hafta Önce İhtiraslı gözleri bir an olsun üstümden ayrılmıyordu. Arabanın içinde meşum bir sessizlik vardı. Sonra dudaklarından yalnızca tek bir söz taştı; ama binlerce sayfalık kutsal bir kitaba bile bedeldi. “Bana kimden başlayacağımı söyle.” Bir an duraksadım; ama bu tereddüt ettiğimden ötürü değildi. Aksine, sesinin bana sunduğu vaatlerdendi. Gözlerinin içine bakarak, “Emre Şahoğlu.” dedim. Şaşırmıştı; belki de duymayı beklediği son isim bile değildi. Kaşlarını çatarak, hafifçe geriye çekildi. “Emre mi? Neden?” Gizlemek için uğraşmadım; ona sayısız kadının kayıt altına alındığı rahatsız edici kasetlerden bahsettim. Sebebini açıklamadan birisini benim için ortadan kaldırmasını isteyemezdim, farkındaydım. Keza konağa gitmek istememin tek nedeni de bu değildi, kamerayı imha etmekti fakat bu detayı babamın bilmesine de gerek yoktu. Derin bir nefes alarak, arkasına yaslanacak gibi oldu. “Tamam, ben hallederim.” “Hayır,” Henüz rahatça ark...