AZALANLAR

  47: YANIMDAKİ YANGIN Bir Hafta Önce İhtiraslı gözleri bir an olsun üstümden ayrılmıyordu. Arabanın içinde meşum bir sessizlik vardı. Sonra dudaklarından yalnızca tek bir söz taştı; ama binlerce sayfalık kutsal bir kitaba bile bedeldi.  “Bana kimden başlayacağımı söyle.” Bir an duraksadım; ama bu tereddüt ettiğimden ötürü değildi. Aksine, sesinin bana sunduğu vaatlerdendi. Gözlerinin içine bakarak, “Emre Şahoğlu.” dedim. Şaşırmıştı; belki de duymayı beklediği son isim bile değildi. Kaşlarını çatarak, hafifçe geriye çekildi. “Emre mi? Neden?” Gizlemek için uğraşmadım; ona sayısız kadının kayıt altına alındığı rahatsız edici kasetlerden bahsettim. Sebebini açıklamadan birisini benim için ortadan kaldırmasını isteyemezdim, farkındaydım. Keza konağa gitmek istememin tek nedeni de bu değildi, kamerayı imha etmekti fakat bu detayı babamın bilmesine de gerek yoktu. Derin bir nefes alarak, arkasına yaslanacak gibi oldu. “Tamam, ben hallederim.” “Hayır,” Henüz rahatça ark...

Selammm bal tanelerimm 🍯🐝 (arı benim sizi yemeye geliorm kaçın) Söz verdiğim üzeree ikinci bölümü de salıyorum burayaa 🪄 Hatırlarsanız bundan çok bölüm önce konakta önemli bir sergi düzenlenmişti. Demre, Beren'in tablosunu mahvetmiş, büyük bir kargaşaya sebep olmuş ve herkesin önünde kriz geçirmesini sağlamıştı. Böylece Tan Şahoğlu kendine gelmesi için kızını akıl hastanesine şutlamıştı ( 👀 ) ve Beren kısa bir süreliğine kitaptan ayrılmıştı. Hadi şimdi gelin geçmişe gidelim, o akıl hastanesini bi' ziyaret edelim. Ama dört kişilik bir karakter okuyacaksınız, şimdiden gürültülü iç sesine hazırlıklı olun derim ✨ BEREN ŞAHOĞLU Sergiden Üç Gün Sonra Hiç özlememişim burayı. Ben özlemişim valla. Burada çok güzel resimler çiziyordum. Sırtımı duvardan ayırarak elimdeki pipodan derin bir nefes çektim. İki gün önce ablamla ettiğim tatsız kavgadan kalan sızılar hâlâ tenimde geziniyordu. İkiniz de kesin sesinizi. Bir süre sonra bana baş ağrısı olarak dönecek kadar...